Neuromobilizacja jest formą terapii manualnej, czyli metody, z której korzysta się w fizjoterapii, a która polega na korzystaniu z różnego rodzaju technik, pozycji ułożeniowych i chwytów. Celem takiej terapii jest zdiagnozowanie problemu, a następnie złagodzenie dolegliwości bólowych, a także trwała poprawa w stanie zdrowia i możliwościach ruchowych pacjenta.
W przypadku neuromobilizacji, dzięki odpowiednim technikom działamy bezpośrednio na tkankę nerwową. Układ nerwowy człowieka, jest układem dynamicznym. Oznacza to, że ma własną zdolność poruszania się. Układ nerwowy cechuje się dużą odpornością na rożnego rodzaju uszkodzenia mechaniczne czy zniszczenia, mimo tego, iż jest on poddawany bardzo dużym napięciom. Uszkodzenia jednak się zdarzają, ponieważ naczynia własne nerwów, odpowiedzialne za doprowadzanie do włókien substancji odżywczych oraz dbające o odpowiednie ukrwienie nerwów, są bardzo wrażliwe na napięcia i nacisk wokół nich. Ponieważ sprawują one kluczową funkcję w układzie nerwowym, ich uszkodzenie doprowadza do zaburzenia ukrwienia tkanki nerwowej, a przez to do powstania dysfunkcji i zaburzenia ruchomości nerwu. Takie zaburzenia objawiają się bólem, zmniejszeniem siły mięśni, zaburzeniami czucia, a także ograniczeniami ruchomości w stawach. W przypadku wystąpienia takich objawów pomóc może właśnie neuromobilizacja.
Pierwszym krokiem w neuromobilizacji zawsze jest postawienie diagnozy. Jest ona ustalana na podstawie badania neurologicznego oraz testów, na które pacjent jest wysyłany przed rozpoczęciem jakichkolwiek działań. Badania te mają za zadanie przede wszystkim sprawdzić odruchy mięśniowe, czucie głębokie i powierzchniowe oraz napięcie i ruchomość nerwów. Kiedy zostanie ustalona przyczyna problemów, przechodzi się do zaplanowania odpowiednich technik neuromobilizacji. Techniki te polegają na ułożeniu pacjenta tak, aby stawy w okolicy w której przebiega nerw, na który chcemy działać, były ustawione pod odpowiednim kątem. Następnie terapeuta przechodzi do wykonywania ruchów pulsacyjnych ślizgowych, bądź rozciągających i wykonuje je przez minutę lub do czasu zmniejszenia objawów u pacjenta. Technika ta wykonywana prawidłowo jest bezbolesna, a pacjent w trakcie jej trwania odczuwa jedynie delikatne rozciągnie, przepływające ciepło i delikatne mrowienie. Jeżeli pacjent zakomunikuje, iż odczuwa ból, terapeuta natychmiast przerywa i na nowo dostosowuje intensywność działań.
Zakres działania neuromobilizacji jest bardzo szeroki. Kiedy więc warto zgłosić się na taką terapię? Neuromobilizacja najbardziej odpowiednia będzie dla osób cierpiących na częste bóle, migreny, ograniczenia ruchomości, zaburzenia czucia objawiające się mrowieniem, cierpnięciem kończyn, przeczulicą. Jest ona również do osób borykających się z różnymi problemami mięśniowymi, takimi jak skurcze, napięcia, przykurcze, zaniki, czy zmniejszenie siły mięśniowej. Terapia ta przydatna jest również w mniej oczywistych problemach takich jak, dolegliwości czy dysfunkcje narządów jamy brzusznej czy nawet brak równowagi psychofizycznej.
Ważne jest by zdać sobie sprawę, że tkanka nerwowa jest bardzo delikatna i odgrywa kluczową rolę w funkcjonowaniu człowieka. Dlatego właśnie przed podjęciem jakichkolwiek działań, pacjent jest na początku dokładnie badany i diagnozowany oraz przeprowadzony zostaje z nim wywiad. Mimo iż terapia neuromobilizacji ma bardzo wiele zastosowań, istnieją również przeciwwskazania do jej stosowania. Takimi przeciwwskazaniami są: gorączka, infekcje i ostre stany zapalne, nowotwory układu nerwowego, uszkodzenia lub wrodzone anomalie kręgosłupa i stawów obwodowych, poważne uszkodzenia układu nerwowego lub objawy w obrębie ogona końskiego.
Podsumowując, neuromobilizacja ma bardzo szeroki zakres zastosowań i może służyć wielu osobom, które straciły już nadzieję, że jeszcze będą mogły żyć bez bólu lub że przywrócona zostanie im ich wcześniejsza ruchliwość.