Stolica pożegnała gen. bryg. Zbigniewa Ścibor-Rylskiego

W mszy św. żałobnej koncelebrowanej przez biskupa polowego WP Józefa Guzdka udział m.in. wzięli były prezydent Bronisław Komorowski, prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz, były prezydent stolicy Marcin Święcicki, wiceprezesi Związku Powstańców Warszawskich: Halina Jędrzejewska i Zbigniew Galperyn, prezes Światowego Związku Żołnierzy AK Leszek Żukowski, dyrektor Muzeum Powstania Warszawskiego Jan Ołdakowski, poseł na Sejm Rafał Trzaskowski, przedstawiciele stowarzyszeń kombatanckich, grup rekonstrukcyjnych, harcerze i warszawiacy.

– Generał Zbigniew Ścibor-Rylski był dumny z tego, że Polska jest krajem demokratycznym i był orędownikiem pokoju społecznego, przeciwnikiem niestosownych zachowań podczas rocznic wybuchu Powstania Warszawskiego na Powązkach i w innych miejscach – podkreśliła w przemówieniu Hanna Gronkiewicz-Waltz, prezydent stolicy i dodała – dbał o pamięć o powstaniu zarówno przed rokiem 1989 jak i później. Jego los jest świadkiem meandrów polskiej historii. Cześć jego pamięci!

Zbigniew Ścibor-Rylski należał do grupy inicjatywnej utworzenia Muzeum Powstania Warszawskiego, a później wchodził w skład Rady Honorowej Budowy Muzeum. Był uczestnikiem walk w czasie II wojny światowej. Brał udział w Powstaniu Warszawskim, za swoje zasługi i waleczność został odznaczony m.in. Krzyżem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych. Był stałym uczestnikiem obchodów wybuchu powstania w stolicy w 1944 roku. Po wybuchu Powstania Warszawskiego walczył w Zgrupowaniu „Radosław” w batalionie „Czata 49”. Przeszedł cały szlak bojowy i brał udział w walkach na Woli, w Śródmieściu i na Mokotowie.

Zbigniew Ścibor-Rylski urodził się 10 marca 1917 r. w Browkach na Ukrainie, po zdobyciu Kijowa prze wojska polskie wraz z rodziną wrócił do Polski. Po maturze wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa, którą ukończył jako prymus w 1939 r. Otrzymał przydział do I Pułku Lotniczego Warszawa Okęcie, który w dniu 6 września 1939 r. został ewakuowany na południowy-wschód i dołączył do samodzielnej grupy operacyjnej „Polesie” pod dowództwem gen. Franciszka Kleeberga. Brał udział w walkach pod Mrozami, Łęczną, Adamowem, Kockiem.

Po kapitulacji grupy gen. Kleeberga, spowodowanej brakiem amunicji, wywieziony do Kielc, następnie do obozu w Stargardzie, a stamtąd na roboty w Horoście, Strossdorfie i Piritz, skąd udało mu się uciec 1 lipca 1940 r. Po przybyciu do Warszawy 1 września 1940 r., wstąpił do ZWZ-AK, gdzie otrzymał przydział do grupy przyjmowania zrzutów. 20 czerwca 1943 r. został wysłany do Kowla, gdzie dowódcą okręgu był płk Bobiński PS. „Luboń”. Po powołaniu 1 stycznia 1944 r. 27. Wołyńskiej Dywizji AK został dowódcą II kompanii 50 pułku pp. Batalionu „Sokoła”. Przeszedł cały szlak bojowy dywizji. W lipcu 1944 r. został wezwany do Warszawy, 1 sierpnia 1944 r. otrzymał przydział do batalionu „Czata-49”, zgrupowania „Radosław”. Walczył na Woli, Muranowie, Stawkach i Starym Mieście. W całej kampanii był trzykrotnie ranny.

Aktywny członek Komitetu Budowy Pomnika Powstania Warszawskiego, organizował środowisko „Czaty-49”. W 1989 r. założył Związek Powstańców Warszawskich.  Był członkiem Komitetu Budowy Pomnika Państwa Podziemnego AK, członkiem Rady Kombatanckiej przy Urzędzie ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz Rady Kombatanckiej przy Prezydencie RP. Brał udział w pracy Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Od 2006 r. był członkiem Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. 7 maja 2005 roku został mianowany do stopnia generała brygady w stanie spoczynku. 

Dwukrotnie odznaczony Krzyżem Wojennym Virtuti Militari, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą „Polonia Restituta”, Warszawskim Krzyżem Powstańczym i wieloma innymi.